Good afternoon everyone and welcome to this meeting in which we commemorate the life of Alouis, say goodbye to him and take him further in our thoughts. Glad you all came.
It is, of course, as we know Alouis, no coincidence that you are here. Due to his introverted nature he may not have always shown this but he trusted and valued you and you were important to him, possibly more than we think. He had, of course 😊, clearly indicated in advance who he would like to have at his farewell. He didn't leave that to chance either.
Today we commemorate the life of Alouis that began on July 7, 1957 in Hoogerheide, a village located between Bergen op Zoom and Antwerp. On the birth announcement we see that father, mother, brother and sisters are very happy with the new brother Alouiske. He grows up as the middle of a family of 7 children. He goes to nursery and primary school for boys in Hoogerheide. Sports clubs or the like were not for Alouis. One good friend with whom he roamed through the village and played a lot at home in a safe environment.
In 1969 we moved to Oudenbosch, where Alouis attended the Atheneum at Thomas More College. He was a good but withdrawn student. We didn't realize that at the time, but Alouis had a hard time with this change and he did not experience this secondary school as pleasant: in his eyes it was a gloomy regime of an old-fashioned brother school. Also during this time he held on to a select small group of friends and every now and then a girlfriend (he was good in the market 😊)
After high school he went to study law in Nijmegen. Another change that he had much more trouble with than average. Out of a certain sense of justice, he chose to study law and graduated in social law. However, his heart was with the numbers and he started the MO-A course in bookkeeping in the evenings, while retaining benefits (which was still possible at the time). He combined this from the 3rd year with teaching economics and social studies.
When he had finished his studies, he started working for the tax authorities at the end of the 1980s, based in Maastricht. He also moved in with his then girlfriend. He worked at the tax office for the rest of his life, in contrast to the relationship that did not last.
Alouis' sometimes turbulent life came to rest in the 1990s when he met the love of his Life, Huong, whom he met on one of his many travels. He continued to work for the tax authorities from Maastricht and for a number of years from Curaçao, but he organized this work so that he could regularly spend longer periods with Huong in Vietnam and later in America.
Towards us, his brothers, sisters, cousins, he became more and more the calm, very loyal and helpful brother and uncle: always present at birthdays and family gatherings, willing to help with anything and everything, without to expect something in return.
In 2017, he was literally and figuratively overcome by his illness. This was terribly difficult for him to accept and knocked him out of his carefully crafted balance. However, as long as treatment was possible, he took it with both hands because he didn't want to let go of life yet. He still had so many plans for Huong, of course completely mapped out from the moment he would retire.... At that moment his love and care for Huong came to the fore even more. Huong came to the Netherlands and their relationship was officially confirmed, of course not with the 'Marriage' institute but with registered partnership. It was a beautiful day in Maastricht that will remain in our memories. His main concern was that Huong would be able to move on without worries and independently when he was gone. It was an impossible task for him to see that he had already arranged more than enough for this.
In the spring of 2021, Alouis was told that he had been treated and the uncertainty that this entailed was incomprehensible to him, with his rational, introverted character. This last phase of his life was very difficult for him and he needed all the support he could get. Fortunately, you were there to visit him, solicited or unsolicited (after all, his standard answer was always: we'll see later), to arrange something for him and to support him.
Alouis, on Friday, February 5, a beautiful sunny day, you separated yourself from us and moved on to the light, as Huong sees. We want to give you positive energy in the form of beautiful memories. Narrative, with images and music that are characteristic for you.
At the end of this meeting there will be another get-together, of course according to your opinion that your guests should not lack anything.
We now listen to music and see you again as we know you.
***
Goede middag allemaal en welkom bij deze bijeenkomst waarin we het leven van Alouis herdenken, van hem afscheid nemen en hem verder mee kunnen nemen in onze gedachten. Fijn dat jullie allemaal gekomen zijn.
Het is, zoals we Alouis kennen, natuurlijk geen toeval dat juist jullie hier zijn. Vanuit zijn introverte karakter heeft hij dit misschien niet altijd laten blijken maar hij vertrouwde en waardeerde jullie en jullie waren belangrijk voor hem, mogelijk meer dan we zelf denken. Hij had, uiteraard 😊, vooraf heel duidelijk aangegeven wie hij graag bij zijn afscheid wilde hebben. Ook dat heeft hij niet aan het toeval overgelaten.
Vandaag herdenken we het leven van Alouis dat begon op 7 juli 1957 in Hoogerheide, een dorpje gelegen tussen Bergen op Zoom en Antwerpen. Op het geboortekaartje zien we dat vader, moeder, broer en zusjes heel blij zijn met het nieuwe broertje Alouiske. Als de middelste van een gezin van 7 kinderen groeit hij op. Hij gaat in Hoogerheide naar de kleuter- en basisschool voor jongens. Sportclubs of iets dergelijks waren aan Alouis niet besteed. Eén goede vriend waarmee hij door het dorp struinde en verder veel thuis spelen in een veilige omgeving.
In ‘69 verhuisden we naar Oudenbosch waar Alouis op het Thomas More College het Atheneum volgde. Hij was een goede maar teruggetrokken leerling. Wij hadden dat toen niet goed in de gaten maar Alouis had het moeilijk met deze verandering en hij heeft deze middelbare schooltijd niet als prettig ervaren: in zijn ogen was het een naargeestig regime van een ouderwetse broederschool. Ook tijdens deze tijd hield hij vast aan een select klein clubje vrienden en zo af en toe een vriendinnetje (hij lag goed in de markt 😊)
Na de middelbare school ging hij rechten studeren in Nijmegen. Ook weer een verandering waar hij veel meer dan gemiddeld moeite mee had. Vanuit een zeker rechtvaardigheidsgevoel koos hij voor de studie rechten en studeerde af in het sociaal recht. Echter zijn hart lag bij de cijfertjes en hij startte, met behoud van uitkering (dat kon toen nog 😊 ) in de avonduren met de opleiding MO-A boekhouden. Hij combineerde dit vanaf het 3e studiejaar met docentschap in Economie en maatschappijleer.
Toen hij met deze studie klaar was, ging hij eind jaren ’80 aan de slag bij de belastingdienst met als standplaats Maastricht. Daar ging hij ook samenwonen met zijn toenmalige vriendin. Bij de belastingdienst werkte hij de rest van zijn leven, in tegenstelling tot de relatie die niet lang stand hield.
Alouis soms woelige leven kwam tot rust in de jaren ’90 when he met the love of his Life, Huong, die hij ontmoette op één van zijn vele reizen. Hij bleef werken bij de belastingdienst vanuit Maastricht en een aantal jaren vanuit Curaçao, maar hij organiseerde dit werk zo dat hij met regelmaat langere periodes door kon brengen met Huong in Vietnam en later in Amerika.
Richting ons, zijn broers, zussen, neven en nichten, werd hij meer en meer de rustige, heel trouwe en hulpvaardige broer en oom: altijd aanwezig op verjaardagen en familiebijeenkomsten, bereid om te helpen met van alles en nog wat, zonder daar ook maar iets voor terug te verwachten.
In 2017 werd hij letterlijk en figuurlijk overvallen door zijn ziekte. Dit was vreselijk moeilijk voor hem te accepteren en bracht hem uit zijn zo zorgvuldig vormgegeven evenwicht. Echter zolang er behandeling mogelijk was, pakte hij dat met beide handen aan want hij wilde het leven nog niet loslaten. Hij had nog zoveel plannen met Huong, natuurlijk geheel uitgestippeld vanaf het moment dat hij met pensioen zou gaan….Op dat moment kwam zijn liefde en zorgzaamheid voor Huong nog extra naar boven. Huong kwam naar Nederland en hun relatie werd officieel bevestigd, uiteraard niet met het instituut ‘Huwelijk’ maar met geregistreerd partnerschap. Het was een mooie dag in Maastricht die in onze herinnering blijft. Zijn belangrijkste zorg was dat Huong onbezorgd en onafhankelijk verder zou kunnen als hij er niet meer zou zijn. Het was hierbij een onmogelijke opgave voor hem om te zien dat hij al meer dan voldoende hiervoor had geregeld.
In het voorjaar van 2021 kreeg Alouis te horen dat hij was uitbehandeld en de onzekerheid die dit met zich meebracht, was voor hem, met zijn rationele, introverte karakter niet te bevatten. Deze laatste fase van zijn leven was dan ook heel moeilijk voor hem en hij had alle steun nodig die hij kon krijgen. Gelukkig waren jullie er toen om hem gevraagd of ongevraagd (immers zijn standaard antwoord was altijd: we zien later wel ) te bezoeken, iets voor hem te regelen en te steunen.
Alouis, op vrijdag 5 februari, een mooie zonnige dag, heb je jezelf van ons los gemaakt en ben je verder gegaan naar het licht, zoals Huong dat ziet. Daarvoor willen we je positieve energie meegeven in de vorm van mooie herinneringen. Verhalend, met voor jou karakteristieke beelden en muziek.
Na afloop van deze bijeenkomst is er nog een samenzijn, natuurlijk volgens jouw opvatting dat het voor je gasten aan niets mag ontbreken.
We luisteren nu naar muziek en zien je terug zoals we je kennen.
- Jos Schrauwen
No comments:
Post a Comment