TOT IN D'N HIEMEL - Janine, Alouis

 

Over Alouis

Ik was ongeveer 30 jaar toen ik Alouis heb leren kennen in café D’n Hiemel ( vertaald: de hemel) aan de St Bernardusstraat in Maastricht, recht om de hoek bij de bekende Helpoort, de enige stadspoort die bewaard is gebleven van de oude middeleeuwse stadsomwalling. Café D’n Hiemel is er nu trouwens nog steeds.

In die tijd werd er flink gedanst in café D’n Hiemel. Er waren weinig plekken waar gedanst kon worden, en er waren altijd meer vrouwelijke dan mannelijke dansers op de vloer, dus Alouis viel op. Maar dat interesseerde hem niet: hij danste er vrolijk in zijn eentje op los. En aangezien ook ik van dansen houd, zijn we elkaar ergens op die vloer tegen gekomen, zijn we erna aan de praat geraakt en heb ik mijn naam en telefoonnummer op een bierviltje geschreven en aan Alouis gegeven. Datzelfde bierviltje heeft Huong me overigens tot mijn grote verbazing, kortgeleden teruggegeven. Ja hetzelfde; Alouis was een verzamelaar van boeken, van kranten en blijkbaar ook van bierviltjes. In zijn huis stond weinig meubilair, maar er lagen stapels boeken, tijdschriften en kranten langs de muren opgestapeld. En verder stonden er 1 vetplant en1 cactus, en hing er een wissellijst aan de muur. Het huis van een vrijgezel vond ik.

Er klikte meteen iets tussen Alouis en mij, anders had ik nooit zo maar mijn adres en telefoonnummer gegeven. We hadden gelijk gespreksstof; we hadden allebei net een relatie achter de rug, waren onze weg weer opnieuw aan het uitzoeken, waren geïnteresseerd in muziek, politiek en andere culturen. En zoals dat gaat; gelijkgestemden zoeken elkaar op en zo ontstond er een groep mensen die elkaar wekelijks trof in het café, en gezamenlijk muziekoptredens en festivals afstruinde: van blues tot pop/rock en wereldmuziek. Ik vond dat een heerlijke tijd, en ik weet zeker dat ook Alouis hiervan genoten heeft. Op het Sfinks festival werd tot in de laatsteuren gedanst, en dus ook door Alouis. Hij hield vooral van Afrikaanse muziek, ging later ook regelmatig op stap in het Afrikaanse circuit in Luik. Ook toen er in de jaren daarna stelletjes en kinderen meegingen naar die festivals, was Alouis er ook bij. Hij ging altijd mee. We hebben veel plezier gehad samen. 

In die groep waren mensen die veel gereisd hadden, en dat nog steeds deden. Al die enthousiaste verhalen moeten de reisdrang van Alouis aangewakkerd hebben, want ook hij ging langere reizen maken. Onder andere naar Australië, India en Viëtnam. Hij werkte ook een aantal jaren op Curaçao. Het reizen werd een soort van tegenhanger voor zijn werk bij de Belastingdienst dat hij bloedserieus nam en waaraan hij zich ook regelmatig groen en geel ergerde; hij had die uitlaatklep van het reizen nodig. 

Hoewel Marcel en ik ondertussen een gezin hadden, kwam Alouis regelmatig bij ons op bezoek,. Het contact bleef, wat toch wel opmerkelijk was voor een vrijgezel met een totaal andere levensstijl. Onze drie kinderen gaf hij bij hun geboorte allemaal een speelknuffel. Ondanks dat wij nu een totaal ander leven hadden, bleef hij ook geïnteresseerd in ons huiselijk bestaan. Hij heeft alle ups en downs van onze familie meebeleefd. Hij was er als je hem nodig had; een luisterend oor en hij gaf raad als je erom vroeg. Die belangstelling was er altijd, en wij vonden dat niet vanzelfsprekend. 

Ik ben heel blij dat hij op een van zijn reizen zijn grootste levenscadeau vond: Huong. Zij is zijn tegenpool en ze gaf hem gemoedsrust. Die gevoelige man die zichzelf zo moeilijk kon uiten, vond in haar iets wat hij broodnodig had. Een levensdoel. Ik ben dan ook blij dat ze ondanks zijn ziekte de laatste jaren bij elkaar hebben kunnen zijn. 

Alouis; ik, Marcel en de kinderen gaan je missen. Je bent de enige vriend uit die groep van lang geleden, die in ons leven is gebleven. Dat zegt wel iets. We begrepen en respecteerden elkaar. Bedankt voor meer dan 30 jaar onvoorwaardelijke vriendschap. Wie had dat gedacht toen ik je dat bierviltje gaf. Ik wil je me blijven herinneren op de dansvloer; dat beeld blijft hangen. Net zoals je gevleugelde uitspraak: God vergèf mig. 

Alouis, ik hoop dat het nog heel lang duurt, maar ik ga je beslist weer tegenkomen: tot in D’n Hiemel.

- Janine Notten 

*** 

About Alouis

I was about 30 years old when I got to know Alouis in café D'n Hiemel (translated: heaven) on the St Bernardusstraat in Maastricht, right around the corner at the well-known Helpoort, the only city gate that has survived from the old medieval city walls. Cafe

D'n Hiemel is still there today.

At that time there was a lot of dancing in café D'n Hiemel. There were few places to dance, and there were always more female ones than male dancers on the floor, so Alouis stood out. But that didn't interest him: he danced happily on his own. And since I also like to dance, we met somewhere on that floor, we started talking afterwards and I wrote my name and telephone number on a beer mat and gave it to Alouis. Huong also gave me the same beer mat to my great surprise, recently returned. Yes the same; Alouis was a collector of books, newspapers and apparently also beer coasters. There was little furniture in his house, but piles of books, magazines, and newspapers were piled up along the walls. And furthermore there were 1 succulent plant and 1 cactus, and there was a picture frame on the wall. I found a bachelor's house.

There was an instant click between Alouis and me, otherwise I would never have just given my address and phone number. We were right to talk about; we both just got out of a relationship, were re-inventing our way, were interested in music, politics and other cultures. And as it goes; like-minded people seek each other out and that's how a group of people came into being that met each other weekly in the café, and jointly scoured music performances and festivals: from blues to pop/rock and world music. I thought that was a wonderful time, and I'm sure Alouis enjoyed it too. At the Sfinks festival, people danced until the last hours, and therefore also by Alouis. He especially liked African music, later also regularly went out on the African circuit in Liège. Alouis was also there when couples and children went to those festivals in the years that followed. He always went with me. We had a lot of fun together.

In that group were people who had traveled a lot, and still did. All those enthusiastic stories must have fueled Alouis's urge to travel, because he also went on longer journeys. To Australia, India and Vietnam, among others. He also worked on Curaçao for a number of years. Traveling became a kind of counterpart to his work at the tax authorities, which he took dead serious and which also regularly annoyed him; he needed that outlet of travel.

Although Marcel and I had a family in the meantime, Alouis came to visit us regularly. The contact remained, which was remarkable for a bachelor with a completely different lifestyle. He gave all our three children a toy when they were born. Despite the fact that we now had a completely different life, he also remained interested in our domestic existence. He lived through all the ups and downs of our family. He was there when you needed him; a listening ear and he gave advice if you asked. That interest was always there, and we didn't take it for granted.

I am very happy that on one of his travels he found his greatest gift of life: Huong. She is his polar opposite and she gave him peace of mind. That sensitive man who had such a hard time expressing himself found in her something he desperately needed. A life purpose. I am therefore glad that they have been able to be together in recent years despite his illness.

alouis; Me, Marcel and the kids are going to miss you. You are the only friend from that group from long ago who has remained in our lives. That's saying something. We understood and respected each other. Thank you for over 30 years of unconditional friendship. Who would have thought when I gave you that beer mat. I want to keep remembering you on the dance floor; that image lingers. Just like your winged statement: God forgive me.

Alouis, I hope it lasts a long time, but I will definitely meet you again: up to D'n Hiemel.

- Janine Notten