Alouis's journey. I named this story that way because one of your favourite pastimes was traveling and exploring, where you put a lot of time and energy into it. We as a family and I, as your younger brother, have travelled part of this journey with you. We also heard quite a bit because you were also on your own a lot. In addition to travelling, because of your great sense of justice, fighting injustice has always had your attention. And economics as a profession. And your circle of friends didn't have to be big. But loyal, involved and on which you can build. At least that's what I've seen and felt.
Your life started 64 years ago in Hoogerheide, your native village. I remember well that twice a day we walked together through the Onderstal, uphill to our primary school, which must probably be called something of RK Boys School Maria ten Hemelopneming, but I can't remember. Picking up stones from the car overpass and skittles across the road. And snowballing on the road for too long in the winter, so we're late for school, to get the usual twist. Yes, that's what the teachers used to do. But you loved that village where you walked through the woods and meadows with your best and only friend Johan. In a row. In 1968 we left for Oudenbosch. Start right away at Thomas More secondary school. That was a big transition for you. The content of the lessons was easy for you and as brothers and sisters heard from teachers your great interest and expertise in economics. We were pretty good but you were better. What we later heard from Rector Achterberg as brothers, the man was already very old when we said our names, and as soon as he heard Schrauwen: "oh yes, I remember you well, you didn't come to pick up your diploma". You thought it was just a piece of paper, which they might as well send by post. Meetings with, according to you, “funny and finery”.
You didn't feel at home there. At that time you went out with your friends until late at night to Try, Café het Centrum, Breda and Antwerp. I remember it well, on Saturday evening with the last train from Roosendaal to Antwerp, strolling over the Keizerlei and Groenplaats. And in the morning with the first train back home, where we walked home with the necessary noise and drink from the station and the people from the village in the other direction towards the church. Shame on the men of the director of the horticultural school. But you didn't care.
In 1976 you moved to Nijmegen to study law. With a smooth start, you passed your candidates in 3 years, followed by your doctorate for another four years. Busy as you were with squatting, no house, no ... Mats on the Piersonstraat in Nijmegen, on the barricades there. Until you saw that an increasing number of your fellow combatants introduced themselves as NEC supporters, the local paid ball club, I should actually N.E.C. say. According to you, that was not possible, and it also did not help your ideal of the right of an affordable home for everyone. During your internship in Ghent in the prison system, you also started working on this subject, the social inequality among detainees. But in Nijmegen it was not just about studying and fighting for a good cause. Also social contacts and culinary entertainment.
At home we were able to enjoy your tasty exotic dishes. Something different from the chicken with applesauce and peas that were your favourite at the time, well say, that in addition to sandwiches with chocolate spread, you formed your complete menu. The entertainment continued, good food, catching up and discussing in Café St Anneke, but if the wallet was no longer so full at the end of the month, then to café het Haantje. Because there had half liters of beer for 1.10 guilders. When we were in time we went to Moeke Nas for fries. If we were late and still felt like a high-calorie meal, you called that a fat mouth. Then we have to descend to Dirty Herman. His name says something about the hygiene of his business. Graduation in 1982. Military service, you followed the same procedure for the call for the examination as for the graduation ceremony of high school, you did not go. They had to come get you and they did. Long story short, S5 and then you could get on with tasks that are useful to society. Like education. Started as an economics teacher at Dominicus College in Nijmegen and Roman Catholic Secondary Vocational Training in Rotterdam.
But teaching was not your calling and you also had the bad luck that you all had less smart students, who were also not interested in your subject, well go for it. You had laid out a clear plan and precise route, as we know it well from you. Focus on the tax authorities, because you were good at that subject matter. We just heard that from your former colleagues. And everyone large and small (that is, companies) must contribute financially to the construction of society. Supervision of that suited you completely. This brought you to your beloved Maastricht. Although after a somewhat shaky start. A trip to Curacao for work also fitted in the line of travel and discovery. With a gradual and clear build-up with India as the final destination. A trek through Turkey, Vietnam where you first met Huong de 28 years ago, right Huong?. Then Australia and Indonesia, where you made a big detour to the grave of priest and cousin of our ma Jos Bastiaensen, to take a picture for her, which you did with love for her. This meant a lot to her, and you meant a lot to her. Much you have done behind the scenes for ma, as you are, not in the foreground but faithful and available. You eventually ended up in India. A beautiful time, as we saw on the numerous photos that we have found over the past few days.
Striking detail, you were not in any of the photos. That's how you are now. Loyal and committed to your Huong. In your eyes that was possible without marriage to Huong, We don't need a legal contract to be and remain faithful, you said. That was quite difficult for Huong and her family. But we heard in Thao Chi's message that you also showed yourself that way. And that Huong's father, who turned 100 on February 2, a wise and tolerant man, has accepted you as you are. The Doan family has seen the loyalty and genuine concern for Huong and her family.
As siblings and cousins, we've seen that too. You have traveled some kilometers in your car, with your holidays presents and birthday presents for all cousins, from Maastricht, to De Zilk, Zeist, Den Dolder, Bennebroek, Amsterdam, Berkel-Enschot and Almere. You were always there, if at all possible. If I then asked: Why are you doing that, Alouis, you said: “That's the way it is”. In our words, you did it out of love and concern for your family. All your nieces and nephews are sad with us, because we now have to let go of you for good, because you are now on your way to the light as Huong says and thinks so beautifully. And we're all a little bit with you now, Huong.
Whatever everyone else says or thinks, we think you are a sweet and caring brother and uncle.
Goodbye Alouis
(Google translate)
DE REIS VAN ALOUIS
De reis van Alouis. Ik heb dit verhaal zo genoemd omdat reizen en ontdekken een van je favoriete bezigheden was, waar je veel tijd en energie heb ingestoken. Deze reis hebben wij als familie en ik als je jongere broer deels met je afgelegd. Nog al wat hebben we ook “van horen zeggen” omdat je ook veel op jezelf was. Naast reizen, door je grote rechtvaardigheidsgevoel, heeft ook het bestrijden van onrecht steeds jou aandacht gehad. En de economie als vak. En je vriendenkring, hoefde niet groot te zijn. Maar wel loyaal, betrokken en waar je op kunt bouwen. Althans dat is was ik gezien heb en voelde.
Je leve is 64 jaar gelden begonnen in Hoogerheide, je geboorte dorp. Ik weet nog goed dat dagelijks twee keer samen door de Onderstal, bergop liepen naar onze lagere school, die vast iets van RK Jongensschool Maria ten Hemelopneming, moest heten maar dat weet ik niet meer. Stenen lospeuteren uit het autoviaduct en over de weg kegelen. En in de winter te lang sneeuwballen gooien onderweg, zodat we te laat op school komen, om de gebruikelijk draai om je oren te krijgen. Ja dat deden die onderwijzers toen gewoon nog. Maar je hield van dat dorp waar je samen met beste en enige vriend Johan, door de bossen en weilanden liep. Achter elkaar. In 1968 vertrokken we naar Oudenbosch. Gelijk starten op de middelbare school Thomas More. Dat was een grote overgang voor jou. De inhoud van de lessen, was voor jou gemakkelijk en als broers en zussen hoorde van docenten je grote interesse en kunde in economie. Wij waren best goed maar jij was beter. Wat wij als broers later ook hoorde van Rector Achterberg, de man was toe al op hoge leeftijd, als onze wij onze namen zeiden, en zodra hij Schrauwen hoorde: ”oh ja ik ken jou nog goed jij kwam je diploma niet ophalen”. Je vond het maar een papiertje, dat ze net zo goed met de post konden toezenden. Bijeenkomsten met volgens jou “poeha en opsmuk”.
Daar voelde jij je niet bij thuis. In die tijd ging je met je vrienden uit tot diep in de nacht naar Try, Café het Centrum, Breda en Antwerpen. Ik weet het nog goed, op zaterdagavond met de laatste trein van Roosendaal naar Antwerpen, struinen over de Keizerlei en Groenplaats. En ’s morgen met de eerste trein terug naar huis, waar wij met het nodige geluid en drank op, van het station naar huis liepen en de mensen uit het dorp de andere kant op richting de kerk. Schande die mannen van de directeur van de tuinbouw school. Maar daar trok jij niets van aan. In 1976 vertrok je naar Nijmegen voor een studie in de rechten. Met een vlotte start haalde je in 3 jaar je kandidaats, je doctoraal durende vervolgens nog vier jaar. Druk als je was met kraak, geen woning geen…Matten op de Piersonstraat in Nijmegen, op de barricades daar. Tot dat je zag, dat een steeds groter deel van je medestrijders, zich voorstelde als NEC supporters, de plaatselijk betaald voelbalclub, ik moet eigenlijk N.E.C. zeggen. Dat kon niet volgens jou, en deed ook geen goed aan jouw ideaal op het recht van een betaalbare woning voor iedereen. Je stage in Gent in het gevangeniswezen ging je ook aan de slag met dit onderwerp, de sociale ongelijkheid bij gedetineerden. Maar het was in Nijmegen niet alleen studie en strijd voor de goede zaak. Ook sociale contacten en culinair vermaak.
Thuis konden we meegenieten van je smakelijke exotische gerechten. Iets anders dan de kip met appelmoes en erwtjes die voor die tijd bij jouw favoriet waren, nou zeg maar, dat naast boterhammen met chocopasta je complete menu vormde. Het vermaak was verder, goed eten, bijpraten en discussiëren in Café St Anneke, maar als de portemonnee niet meer zo vol was aan het einde van de maand, dan naar café het Haantje. Want daar had halve liters bier voor 1,10 gulden. Als we op tijd waren gingen voor een frietje naar Moeke Nas. Als we te laat waren en toch zin hadden een calorierijke spijs, een vette bek noemde jij dat. Dan moeten we afzakken naar Vieze Herman. Zijn naam zegt iets over de hygiëne van zijn bedrijfsvoering. Afstuderen in 1982. Militaire dienst, je volgde voor de oproep voor de keuring eenzelfde procedure de als voor diploma uitreiking middelbare school, je ging niet. Ze moesten je maar komen halen en dat deden ze ook. Een lang verhaal kort, S5 en vervolgens kon je aan de gang met taken die nuttig zijn voor de samenleving. Zoals het onderwijs. Aan de slag als leraar economie op Dominicus College in Nijmegen en Rooms Katholiele Middelbare Beroeps Opleiding in Rotterdam.
Maar leraar was niet jouw roeping en bovendien had jij de pech dat je allemaal minder slimme leerlingen had, die bovendien niet geïnteresseerd waren in jou vak, nou ga er dan maar aan staan. Je had een duidelijk plan en nauwkeurige route uitgezet, zoals we dat goed kennen van jou. Vizier op de belastingdienst, want die inhoud van het vak was je goed in. Dat hoorde we zojuist ook van je oud collega’s. En iedereen groot en klein (bedrijven dus) moet geldelijk bijdragen aan opbouw van de samenleving. Toezicht daarop paste helemaal bij jou. Dit bracht je naar jouw, geliefde Maastricht. Weliswaar na een wat haperende start. Een uitstap naar Curacao, voor het werk paste ook in de lijn van reizen en ontdekken. Met een geleidelijk en duidelijk opbouw met als eindbestemming India. Een trektocht door Turkije, Vietnam waar je Huong de 28 jaargeleden voor het eerst ontmoette toch Huong?. Vervolgens Australië en Indonesië, waar je een grote omweg maakte naar het graf van priester en neef van ons ma Jos Bastiaensen, om daar een foto voor haar van te maken, wat je met liefde hebt gedaan voor haar. Dit betekende veel voor haar, en jij betekende veel voor haar. Veel heb je achter de schermen voor ma gedaan, zoals je bent, niet op de voorgrond maar trouw en beschikbaar. Uiteindelijk ben je ook in India terecht gekomen. Een mooie tijd, zoals we zagen op de talrijke foto’s die we in de afgelopen dagen hebben terug gevonden.
Frappant detail, op geen enkele foto stond je zelf. Zo ben jij nu een maal. Trouw en betrokken aan je Huong. In jouw ogen kon dat zonder huwelijk met Huong, Een juridisch contract hebben wij niet nodig om trouw te zijn en te blijven zei je. Voor Huong en haar familie was dat best moeilijk. Maar we hoorde in het bericht van ThaoChi, dat jij je ook zo hebt laten zien. En dat de vader van Huong, die 2 februari 100 jaar is geworden, een wijs en verdraagzaam man, heeft jou geaccepteerd zoals je bent. De familie Duon heeft de trouw aan en oprechte zorg voor Huong en haar familie gezien.
Als broers en zussen en neven en nichten hebben we dat ook gezien. Je heb wat kilometers afgelegd in je auto, met je vakanties presentjes en verjaardagscadeautjes voor alle neefjes en nichtjes, vanuit Maastricht, naar De Zilk, Zeist, Den Dolder, Bennebroek, Amsterdam, Berkel-Enschot en Almere. Altijd was je er, als het enigszins kon. Als ik dan vroeg: Waarom doe je dat toch Alouis, dan zei je: “dat hoort zo”. In onze woorden, deed je dat uit liefde en betrokkenheid bij je familie. Al je neefjes en nichtjes, zijn met ons verdrietig, omdat we je nu definitief los moeten laten, omdat jij nu onderweg bent naar het licht zoals Huong dat zo mooi zegt en denkt. En wij nu allemaal wel een beetje met jou Huong.
Wat een ieder ander ook zegt of vindt, wij vinden jou een lieve en zorgzaam broer en oom.
Dag Alouis.
Rob
No comments:
Post a Comment