ALOUIS, EEN LIEVE SOCIALE MAN - René

Ik ben René de Jong. Ik spreek mede namens Ludy Veenhof en Ton Bouwmans, ook hier bij dit afscheid. We zijn allen collega en vriend van Alouis. 

Alouis Schrauwen, een vat vol tegenstrijdigheden, ogenschijnlijk

Door sommigen op het werk werd wat bevreemd naar Alouis gekeken. Altijd in het zwart. Niet al te vrolijk. Moest wel een sombere man zijn. 

Door anderen werd ook wat bevreesd naar Alouis gekeken. Ze vonden je streng, principieel, eigenzinnig. Alouis had een duidelijke mening en kon die ook helder verwoorden. Als je het ergens niet mee eens was, bracht je die boodschap duidelijk over. En als het nodig was diverse malen. De leraar in je was eigenlijk nooit weg. Je legde het nog maar een keer uit.

Ook als de boodschap wat vervelend was voor de ontvanger. Dat leverde wel eens een pijnlijk moment op voor de betrokkene. Zeker als dat een leidinggevende was. Alouis was kritisch op autoriteiten. En uitermate kritisch op de organisatie van de Belastingdienst, zeker op de afdeling personeelszaken. Door jou consequent de afdeling personeelsbestrijding genoemd. 

Maar het is gek, hè? We krijgen ook van heel veel collega’s terug dat Alouis altijd heel erg behulpzaam voor ze was. Niets was hem te veel. Dat gold ook voor de organisaties waar hij in het werk contact mee had. Hij zocht hun problemen tot de bodem uit, liet ze niet aan hun lot over. Hij vroeg eigenlijk nooit iets terug. 

Tekenend is de keer dat we beiden een houten vloer hadden gekocht in Tiel. Toen de vrachtwagen die bij mij afleverde stonden hij, Ton en Ludy direct klaar om me te helpen sjouwen. Maar toen zijn vloer werd afgeleverd, vroeg hij niets. Ik zag bij toeval de vrachtwagen en waarschuwde Ton en Ludy zodat we hem konden helpen. Hij wilde anderen niet belasten, vond het moeilijk wat te vragen. 

Alouis, wat hebben sommige mensen jou slecht begrepen.

Alouis, Ton, Ludy en ik waren aanvankelijk hele goede collega’s maar gaandeweg zijn we goede vrienden geworden. Alouis was terughoudend over zijn privéleven, leek welhaast vaak verlegen, ook op het werk. Maar heel belangstellend naar ons toe. Sociaal, als je zijn sympathie had, was niets hem te veel. Altijd bereid te helpen. En dat terwijl hijzelf grote moeite had om iets te vragen. 

Alouis en ik hebben tegelijk een huis in dezelfde straat gekocht. Hij kwam nog wel eens aan voor een Kriek Lambiek met een kroketje, later thee en zat dan op zijn gemak in de tuin of aan de keukentafel. Met Ludy en Ton gingen we met de echtgenotes geregeld uit eten. We hebben veel samen opgetrokken, hebben veel gedeeld. De vreugde, hij kon soms schaterlachend over de vloer rollen. Maar ook het leed. 

En hier zijn we dan. Met Alouis, voor Alouis. In de kern een lieve, sociale man, die we graag bij ons zouden hebben gehouden. 

Vaarwel Alouis, vaarwel vriend. 

*** 

My name is René de Jong. I also speak on behalf of Ludy Veenhof and Ton Bouwmans, also here at this farewell. We are all colleagues and friends of Alouis.

Alouis Schrauwen, a barrel full of contradictions, apparently

Some at work looked at Alouis a bit strangely. Always in black. Not too cheerful. Must be a gloomy man.

Others also looked at Alouis with some fear. They thought you were strict, principled, headstrong. Alouis had a clear opinion and was able to express it clearly. If you disagreed with something, you conveyed that message clearly. And if necessary several times. The teacher in you was never really gone. You just explained it one more time.

Even if the message was a bit annoying for the recipient. This sometimes resulted in a painful moment for the person concerned. Especially if that was a manager. Alouis was critical of authorities. And extremely critical of the organization of the Tax and Customs Administration, certainly of the Human Resources department. Consistently called the Human Resources Department by you.

But it's crazy, isn't it? We also get feedback from many colleagues that Alouis was always very helpful to them. Nothing was too much for him. This also applied to the organizations he had contact with during his work. He got to the bottom of their problems, didn't leave them to their own devices. He never really asked for anything in return.

The time we both bought a wooden floor in Tiel is typical. When the truck delivered it to me, he, Ton and Ludy were immediately ready to help me carry. But when his floor was delivered, he didn't ask. I accidentally saw the truck and warned Ton and Ludy so that we could help him. He didn't want to burden others, found it difficult to ask.

Alouis, some people have misunderstood you.

Alouis, Ton, Ludy and I were initially very good colleagues, but we gradually became good friends. Alouis was reserved about his private life, almost often seemed shy, even at work. But very interested in us. Social, if you had his sympathy, nothing was too much for him. Always ready to help. And that while he himself had great difficulty in asking something.

Alouis and I bought a house on the same street at the same time. He sometimes arrived for a Kriek Lambiek with a croquette, later tea and then sat comfortably in the garden or at the kitchen table. With Ludy and Ton we regularly went out to dinner with the wives. We have spent a lot of time together, we have shared a lot. The joy, he could sometimes roll on the floor laughing. But also the suffering.

And here we are. With Alouis, for Alouis. In essence a sweet, social man, who we would have liked to have kept with us.

Farewell Alouis, farewell friend.

Rene

(Google Translate)